Dag Anna,

Al 24 jaar gaan wij samen door het leven. Jij als enige constante in mijn bestaan, en vice versa.
We kennen elkaar door en door, en kunnen niet zonder elkaar. Hoewel ik dat soms wel zou willen.

Hoe vrij zou ik zijn als jij er niet was?
Als ik zou kunnen doen wat ik wil, zonder daarbij eerst met jou in overleg te moeten.
Ik zou rennen, vallen, rollen, vliegen en daarna drie dagen lang op de bank liggen zonder er vanaf te komen en zonder schuldgevoel.

Maar ik moet zeggen dat ik het ook fijn vind dat de macht vaak in jou handen ligt. Je kent me zo goed. Je weet wanneer ik wat nodig heb. Je snapt welke pijnen bij welke oorzaken horen, en hoe je ze kan wegnemen. Je weet wanneer ik energie nodig heb en op welke manier je mij dat kan geven. Bijvoorbeeld gisterochtend: hoe je ervoor kiest om eerst zes minuten te dansen, voor je ons achter een laptop plaatst. Op dat soort momenten voel ik mij het meest verbonden met jou.

Sinds maart 2020 is onze relatie een stuk ingewikkelder geworden. Als ik één woord moest kiezen om het te omschrijven zou ik gaan voor ‘paradoxaal’. De momenten dat we één zijn komen steeds vaker voor. Dan dansen we samen, en voelen we ons goed. Maar er zijn ook steeds meer momenten dat ik mij totaal vervreemd voel van jou. In die momenten weet ik nog wel dat wij samen zijn, maar het voelt alsof jij het niet meer weet. Alsof jij je distancieërt van mij. Je bekijkt mij dan vanaf een afstand, elke verbinding tussen ons ontkennend.

Ik schrijf je dan ook omdat ik bang ben voor de groeiende macht van dit soort afstandsmomenten. Macht over jou, over mij, en vooral over onze relatie. Ik schrijf je omdat ik merk dat jij die macht toelaat, er vaak zelfs in meegaat. Je gebruikt het om mij te beheren, te controleren en te reguleren. Soms is dat fijn. Dan maak je mij sterk, flexibel en fit, dan voelen we ons samen goed. Maar ook vaak ga je te ver. Eis je dingen van mij die niet haalbaar zijn. Ga je zo ver in je idealen dat je ons samen ziek maakt.

Tegen andere zeg je dat je mij niet bewust zoveel hebt veranderd. Dat je echt wel goed voor mij zorgt. Je zegt dat we een gezonde relatie hebben. Maar Anna, hoe gezond is deze relatie als je als 23jarige vrouw moet wachten op je menstruatie? Als je onzeker bent of het bloed nog wel komt, en soms gewoon een aantal maanden overslaat. Als je niet op de weegschaal durft te stappen. Bang om nog meer afgevallen te zijn. Maar ook vooral bang voor wat je gaat doen als je aangekomen bent.

Ik schreef dat ik deze verandering opmerk sinds maart. Maar volgens mij is dit iets wat altijd al een plaats heeft in onze relatie. Waar denk jij dat dit vandaan komt? Komt het door de vroege kennismaking met topsport? Door de oneindige uren die wij samen voor de spiegel doorbrachten bij de Nationale ballet academie in Amsterdam? Of komt het door de beeldcultuur? Door de beelden die jij altijd en overal ziet, en waar je je al dan niet onbewust aan spiegelt? Misschien moet ik de oorzaak wel bij mezelf zoeken. De genen waar ik uit besta, die ik van onze moeder heb meegekregen. Onze lieve, zorgzame, warme maar toch ook anorectische moeder. Ik weet het niet. Ik weet niet waar het vandaan komt. Maar ik denk dat het is verergert door de plotselinge zeeën van tijd die wij sinds maart 2020 samen doorbrengen. Natuurlijk waren we daarvoor ook altijd samen, maar nu is er plots ruimte en tijd voor enkel ons twee. Tijd die jij gebruikt om mij te bekijken en mij te hervormen.

Anna, deze brief is een uitnodiging om samen op zoek te gaan. Op zoek naar de balans tussen het zorgen voor en het vormgeven van mij. Op zoek naar een gezonde balans, die zowel jou als mij gelukkig maakt. Ik merk dat het begin er is. Ik merk dat jij dit ook wil. Sinds kort vier je het als je menstrueert, blij omdat ik goed werk en dat dat betekent dat jij goed voor mij zorgt. Ik weet dat je je best doet om niet nog meer af te vallen. Dat je geen halve porties pasta meer afweegt, en geniet van een chocolaatje elke avond. Ik zie dat je je insta feed probeert te veranderen, dat je zelf de beeldcultuur wil vormgeven waar jij je aan spiegelt. Je volgt mooie mensen, die blij zijn met hun lijf, welke vorm die ook heeft.

Anna, het is tijd voor een volgende stap. Wees gerust, ik wil nog steeds graag samen met je trainen, dansen, gezond eten en sterker worden. Maar ik wil ook dat jij jezelf gunt wat je alle andere gunt. Dat je blij bent met mij, welke vorm ik ook heb.

Liefs
Je lijf